«Ένα από τα δεινά των εκδοτικών κατηγοριοποιήσεών μας είναι το χάσμα μεταξύ διδακτικών και ψυχαγωγικών βιβλίων για παιδιά. Πόσο πιο γόνιμο θα ήταν αν, όχι μόνο στις διακοπές, αλλά και στο σχολείο, η διαδικασία της μάθησης μπολιαζόταν με χιούμορ, περιπέτεια και φαντασία. Ένα πρόσφατο παράδειγμα, που αποδεικνύει περίτρανα ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, είναι η έκρηξη του ενδιαφέροντος για την εκμάθηση της λατινικής γλώσσας από παιδιά στις αγγλοσαξονικές χώρες, με αφορμή ένα εικονογραφημένο βιβλίο της Barbara Bell, με ήρωα τον Minimus, έναν ποντικό που ζει σε μια ποντικότρυπα στο τείχος του Αδριανού, και κάθε τόσο, καταδιωκόμενος από λεγεωνάριους, αρπάζει λιχουδιές από ρωμαϊκά συμπόσια. Πρόκειται για εισαγωγή στη γραμματική της λατινικής γλώσσας, τα παιδιά όμως την απολαμβάνουν σαν διασκεδαστική περιπέτεια. Όπως γράφει η εφημερίδα Guardian: ?Ο τρόπος που μαθαίναμε παλιότερα τα λατινικά μάς έκανε να τα μισούμε. Απεναντίας, ο αξιολάτρευτος Minimus καθιστά τα λατινικά απόλαυση?. Η μάθηση μέσα από τη διασκέδαση δεν είναι κάτι τόσο δύσκολο. Μια πολύ απλή άσκηση του τύπου: ένα κιλό πατάτες κάνει 2 ευρώ, πόσο κάνουν 20 κιλά πατάτες; εύκολα μπορεί να δοθεί με διαφορετικό τρόπο. Δηλαδή, ?όταν ο Πινόκιο λέει ψέματα, η μύτη του μεγαλώνει δύο πόντους. Πόσο θα μεγαλώσει αν πει είκοσι ψέματα;? Η άσκηση παραμένει ουσιαστικά η ίδια, αλλά ο τρόπος με τον οποίον εκφράζεται διεγείρει αποτελεσματικότερα το ενδιαφέρον του παιδιού. Έχουν γίνει αρκετές αξιέπαινες προσπάθειες γεφυρώματος αυτού του χάσματος. Ο ίδιος το έχω επιχειρήσει με τα βιβλία μου για το πρόγραμμα εκπαίδευσης μουσουλμανόπαιδων της Θράκης, όπως και στη σειρά ?Διακοπές με τον Ευγένιο στο νησί των πυροτεχνημάτων?. Στα βιβλία αυτά προσπαθώ να μεταδώσω έννοιες της γραμματικής και της αριθμητικής, δημιουργώντας διάφορους κωμικούς χαρακτήρες, όπως ο δεκανέας Παραδέκας (για την εκμάθηση των δεκαδικών αριθμών), ο εμβαδόν Κιχώτης (για την εκμάθηση κανόνων της γεωμετρίας). Υπάρχουν, όμως, τεράστια περιθώρια βελτίωσης του τρόπου μετάδοσης γνώσεων με διασκεδαστικό τρόπο».
«Νομίζω ότι, καταρχάς, πρέπει να βγάλουμε το «πρέπει» από την ερώτηση. Το βιβλίο είναι απόλυτη επιλογή. Αν θέλει το παιδί να ξεκουραστεί και να διαβάσει, έχει καλώς. Γιατί εφόσον είναι σε διακοπές, έχει κάθε δικαίωμα να μην διαβάσει. Ποτέ μου δεν θα πίεζα ένα παιδί να διαβάσει ένα βιβλίο. Μπορεί να προσπαθούσα να το πείσω με τον δικό μου τρόπο. Μόνη μου, χωρίς να πιστεύω ότι κάνω σπουδαία δουλειά, έχω κάνει 6 βιβλία ?καλοκαιρινά?. Προσπαθώ με παιχνιδιάρικο τρόπο να κάνω τα παιδιά να εδραιώσουν τις γνώσεις της σχολικής χρονιάς. Κι αυτό επίσης, αν θέλουν, μπορούν να το κάνουν, αλλά σίγουρα δεν είναι υποχρεωτικό. Δεν μπορώ να δώσω συμβουλές. Δεν είναι το ίδιο να κάνεις ασκήσεις με αυτά που έμαθες, με το να ανεβαίνεις ψηλά στον ουρανό μέσα από ένα βιβλίο. Το καλύτερο θα ήταν και τα δύο. Αλλά δεν θα προτιμούσα να κάνει ασκησούλες, από το να διαβάσει ένα λογοτεχνικό βιβλίο. Διάβασμα οπωσδήποτε λογοτεχνικό. Σε κάθε περίπτωση, όμως, τα παιδιά θα επιλέξουν αυτά που θέλουν».
«Ακόμα θυμάμαι ως εφιαλτική εμπειρία τα βιβλία που μας ?φόρτωσε? κάποιο καλοκαίρι το τότε σχολείο μας, θεωρώντας ότι πρωτοπορεί και κάνει ό,τι πιο παιδαγωγικό, προετοιμάζοντάς μας ήπια για την επόμενη σχολική χρονιά. Ορθογραφία, αριθμητική, καλλιγραφία? Οι χαρούμενες εικόνες δεν μπορούσαν να αποκρύψουν το γεγονός ότι ήταν ?εργασία?. Αν και ήμουν από τους καλύτερους μαθητές της τάξης, ένιωσα αυτή την υποχρέωση ως ασήκωτο βάρος. Έπρεπε να παραδώσουμε τα βιβλία με τις ασκήσεις συμπληρωμένες, επιστρέφοντας το φθινόπωρο. Το έκανα βαρυγκωμώντας και καθόλου δεν με αποζημίωσαν τα μπράβο της δασκάλας μου τον Σεπτέμβριο. Στην πραγματικότητα άρχισε να μου προκαλείται απέχθεια για το «υποχρεωτικό» διάβασμα και, σταδιακά, οι βαθμοί μου άρχισαν να παίρνουν τον κατήφορο! Σε κάποια κοντινή ηλικία, ένα άλλο καλοκαίρι η μητέρα μου μού έδωσε να διαβάσω τον Καιρό του Βουλγαροκτόνου. Με θυμάμαι σ? ένα κρεβάτι στο χωριό, βυθισμένον στο διάβασμα, να μην κουνιέμαι με τίποτα. Δεν ήθελα ούτε να φάω, ούτε να παίξω, ούτε να κοιμηθώ, αν δεν τελείωνα το ογκώδες βιβλίο. Ήδη αγαπούσα το διάβασμα, και το οφείλω 100% στους γονείς μου, που όχι μόνο μου παρείχαν τη δυνατότητα να διαβάζω, αλλά με πήγαιναν και στα βιβλιοπωλεία, όπου κάναμε «γενναίες» αγορές και, κυρίως, με παρακινούσαν με το παράδειγμά τους. Πάντοτε τους έβλεπα μ? ένα βιβλίο στο χέρι. Η απόλαυση της ανάγνωσης είναι ακόμα και σήμερα από τις πιο σημαντικές για μένα, και προσπαθώ να μοιραστώ αυτή την αγάπη και με τα παιδιά μου. Ό,τι κι αν υποστηρίζουν διάφοροι ειδικοί, όσο καλαίσθητα βοηθήματα για τα παιδιά κι αν κυκλοφορούν, ομολογώ πως μου προκαλούν απέχθεια όλα όσα προσπαθούν να μετατρέψουν την παραλία σε? θρανίο ή σε σχολική τάξη!
Οι διακοπές πρέπει να είναι διακοπές, και το καλύτερο μάθημα που έχουμε να δώσουμε στα παιδιά μας είναι ότι το διάβασμα είναι απόλαυση και όχι καθήκον»!
